Translation of "tego kwiatu jest pół światu" into English . there are plenty more fish in the sea, there are more dating opportunities available, there are plenty of fish in the sea are the top translations of "tego kwiatu jest pół światu" into English.
No naprawdę. Nikt tak człowieka nie wykończy jak żona. Nawet jeżeli jest już była. A całkiem możliwe, że wtedy jej destrukcyjne zdolności ulegają tylko myśl o destrukcyjnych talentach byłej żony Olgierd zazgrzytał zębami. Nawet teraz, miesiąc po burzliwym rozwodzie, nawet fizycznie nieobecna i pozornie pokojowo nastawiona, potrafiła zdemolować mu weekend. Tak jak zdemolowała mu całe dobra, może nie całe. Brak obiektywizmu wobec czasu trwania demolki wynikał z faktu, że targana na ramieniu torba obijała się o wysmykujący się z ręki uchwyt walizki, którą ciągnął za sobą po podziurawionym asfalcie, przeklinając siarczyście późną porę, huk piorunów nad głową i deszcz sączący się z nieba na razie pojedynczymi, ale za to dużymi kroplami. Jeszcze chwila i lunie, a przeklęte dziury w asfalcie zmienią się w bajorka, pomiędzy którymi będzie uskuteczniał idiotyczny slalom, zastanawiając się, czy lepiej jest ryzykować utopieniem nowych butów, czy tracić czas na próby ominięcia co większych po prostu zamordować Majkę…Póki co burza rozkręcała się anemicznie i nadzieja na dotarcie do autobusu przed ulewą rosła. W ciągu pięciu minut dotrze do końca małej, krętej uliczki łączącej osiedle, na którym mieszkała Majka, z cywilizacją. Przed nim majaczyły przebłyski ulicznych lamp, oznaczające bliskość przystanku. Bo oczywiście na tej przeklętej uliczce oświetlenie szlag czy inaczej, gdzieś tam przed nim istniała oświetlona ulica, do której zbliżał się z każdym zamaszystym krokiem, posykując nerwowo, gdy kółka walizki przegrywały walkę z nierównościami terenu. Jeszcze tylko kawałek i będzie mógł zapomnieć o Majce, jej wariactwach i swoim zdemolowanym przez byłą żonę dobra. Może przesadzał. Może nie całe życie mu tak ostatnie trzy lata bez dwóch potężne zgrzytnięcie wydobyło się spomiędzy zębów Olgierda na wspomnienie tych trzech lat, które w wyniku niepojętego zaćmienia umysłu zorganizował sobie w najgorszy możliwy sposób, żeniąc się z uroczo roztargnioną, pełną energii, siejącą wszędzie blask swej indywidualności oraz pogubione podczas prania skarpetki właścicielką niewielkiej kwiaciarni. Uroczą, do pioruna! Wtedy wydawała mu się urocza, razem ze swoim szalonym charakterem i inwencją twórczą, wyrażającą się w zastawieniu każdego wolnego kawałka mieszkania i balkonu badylami, zaprasowywaniu w kant rękawów jego koszul i niezdrowej obsesji na punkcie jogi, medytacji i ogłupiających dźwięków, zwanych muzyką relaksacyjną. Może to i takie niezdrowe w przypadku Majki i jej wiecznego ADHD wcale by nie było, gdyby nie typowy dla jego byłej żony brak umiaru. Wprawdzie Majka zawsze zarzucała mu nadmiar umiaru, wolał jednak swoją powściągliwość niż nadmiar pasji, zainteresowań i ogólnego wariactwa, jaki nieodłącznie mu się z nią kojarzył. Majka z jej wiecznym bazgroleniem na rękach, jakby nie dało się robić notatek na papierze. Majka z kwiatkami, kotkami i całą resztą dziwacznych zainteresowań. I swoim ulubionym argumentem, jakim torpedowała wszystkie próby ustabilizowania życia przez Olgierda: „Nie, bo nie”! No i ta cała wielka improwizacja. To było hasło, które najlepiej oddawało podejście Majki do życia…Olgierd improwizować nie lubił. Nie lubił też bałaganu, zajmowania się tysiącem rzeczy naraz i zmieniania w ostatniej chwili raz ustalonych planów. Szlag ciężki go trafiał, gdy Majka z radosnym uśmiechem przewracała ład w jego życiu do góry nogami, zasypując go lawiną pomysłów, które może nie byłyby takie złe, gdyby nie stały w rażącej sprzeczności z jego własnymi pomysłami. Albo gdyby chociaż zostały zgłoszone wcześniej, poddane dyskusji i obdarzony odrobiną polotu i spontaniczności chętnie by docenił szaleństwa Majki jako miłe urozmaicenie codziennej rutyny. Podobnie zresztą jak sam Olgierd w pierwszych tygodniach zachłyśnięcia czarem nowo poślubionej żony. Przynajmniej do czasu, gdy górę wzięła stara dobra miłość do porządku i stabilizacji. A czar Majki zaczął go po prostu tak, jak w tej chwili. Kiedy targał z mieszkania resztę rzeczy, upchniętych w dwóch torbach, walizce i aktówce, przez przeklętą, dziurawą jak ser uliczkę, modląc się, by dotrzeć do przystanku autobusowego i wrócić do wynajętej kawalerki, zanim Bóg zechce zesłać na niego potop pod postacią ulewy z gradem, zapowiadanej przez wszystkie prognozy pogody już od oczywiście w ten akurat wieczór Majka była uprzejma udostępnić mu klucze do mieszkania. Akurat w ten cholerny wieczór, kiedy pogoda wreszcie zdecydowała się spieprzyć, a ford Olgierda stał w warsztacie. To właśnie miał na myśli, klnąc przedziwny talent Majki do demolowania mu siarczyście, potykając się o wystającą płytę chodnika i z trudem utrzymując równowagę pod ciężarem przygniatających go tobołów. Może i pośpiech uratuje jego buty przed potopem, jednak zdarta skóra na noskach stała się właśnie faktem. Pięknie. Nie dość, że musiał się wyprowadzić i w ogóle na tym całym rozwodzie wyszedł cholernie stratny finansowo, to jeszcze nowe obuwie i garnitur diabli mu wezmą. Wprawdzie nikt normalny w garniturze i świeżo wypastowanych, eleganckich butach nie wybierałby się do domu byłej żony po swój dobytek, jednak wymysły Majki zmusiły Olgierda do przybycia tu prosto z pracy. Bo Majka twardo zapowiedziała, że przyjechać po rzeczy może jedynie pod jej nieobecność, spakować się sprawnie i zostawić klucze sąsiadce. Najlepiej do końca tygodnia. Najlepiej w piątek. Najlepiej między siedemnastą a dwudziestą. I najlepiej samemu, bez Kamili, bardzo uporządkowanej i bardzo odpowiadającej Olgierdowi kochanki, która przypieczętowała decyzję o rozwodzie z Majką. No dobrze, niech zatem dostosowanie się do tych warunków będzie ostatnim ukłonem w stronę Majki, a potem bierz ją diabli, bierz diabli tę cholerną uliczkę i wszystko, co przez niedopatrzenie mógł zostawić w dawnym mieszkaniu. Grunt, żeby zdążyć przed ruchem poprawił zjeżdżającą z ramienia torbę i z poirytowanym sapnięciem przyspieszył kroku. Zbliżające się światła dodały mu otuchy i nadziei, że wraz z końcem uliczki nastąpi kres wiecznych problemów z Majką i ich krótkim, burzliwym małżeństwem. „Swoją drogą, ta pogoda to taka idealna metafora tych trzech lat”, pomyślał. Całkiem prawdopodobne, że gdy dotrze do przystanku, cudownym sposobem zaświeci i miałby szansę zweryfikować trafność takiej prognozy, gdyby uliczka nie była wąska, dziurawa, kręta i w tej chwili totalnie pozbawiona oświetlenia. Każda z tych okoliczności miała jednak dla Olgierda przykrą niespodziankę. Zaaferowany omijaniem dziur, nie zauważył auta, które ruszyło z cichym pomrukiem z podjazdu jednej z posesji i powoli toczyło się za nim. Dostrzegłby je z pewnością, gdyby nie było tak ciemno, ostatecznie musiał je minąć, przechodząc przez wąskie przejście między osiedlem a uliczką. Teraz, ukryte w mroku, wykorzystywało zakręty, by pozostać niewidoczne dla Olgierda. Dostrzegł je dopiero, gdy z piskiem opon wyskoczyło z za późno, żeby sprawa, że nie bardzo było w tym miejscu nie dawało żadnej możliwości, by uskoczyć na bok, a rosnący gęsto dziki żywopłot z obu stron wydawał się nie do małżeństwo Olgierda i Majki uległo burzliwemu jak życie Olgierda, którego zdumiony umysł w chwili uderzenia zdolny był do tylko jednej myśli. Że wszystko przez nią. Zdarta skórka z butów, nadwyrężone od ciężkich bagaży ramię i teraz to! Ona naprawdę go kiedyś wykończy i to prawdopodobnie zupełnie niechcący!Deszcz lunął w chwili, gdy bezwładne, martwe ciało odciągnięto i ukryto na terenie opuszczonej posesji, wpychając je starannie w gęste krzaki. Małe szanse, by ktoś je szybko znalazł. Ciągnący się wzdłuż drogi krwawy szlak zniknął niemal natychmiast, zmyty ciężkimi kroplami uchyliłam drzwi mieszkania, wtykając głowę przez wąski przesmyk i szukając na oślep włącznika światła. Dopiero dokładna lustracja przedpokoju pozwoliła mi zdecydować, że teren jest czysty i można wejść do za mną Luiza przeczekała wszystkie te manipulacje, bębniąc palcami o poręcz schodów.– Już? – zapytała poirytowana, gdy prześlizgnęłam się pomiędzy salonem, sypialnią, kuchnią i łazienką. – Czy będziesz wężowym ruchem czołgać się pod łóżkiem?– Może powinnam. Za dużo kasy wycisnęłam z tego rozwodu, żeby Olgierd wyprowadził się, nie instalując morderczych pułapek.– Ta. Bomby w sedesie. – Luiza przewróciła oczami i bezceremonialnie wpakowała się do mieszkania. – Z zapalnikiem uruchamianym przez spłuczkę. Majka, rozumiem depresję porozwodową, stres, ale aż taka paranoja nie jest uzasadniona. Odpuść.– O niczym innym nie marzę.– Jak o bombie w kiblu?– Jak o tym, żeby sobie odpuścić – westchnęłam, rzucając torebkę na fotel. – Odpuścić, zapomnieć, nigdy więcej nie oglądać tej zołzy i zatrudnić w kwiaciarni kogoś, kto nie polezie do łóżka z moim nowym facetem. Jak już go sobie znajdę.– Czyli całkiem niedługo – stwierdziła optymistycznie Luiza, idąc za mną do kuchni. – Masz coś normalnego do picia, czy mam sobie nalać wody?Coś normalnego miałam. Rzuciłam Luizie torebkę Liptona, dla siebie szykując zieloną herbatę z dodatkiem mięty.– Melisę powinnaś pić – zawyrokowała Lulu, przyglądając się krytycznie zawartości mojego kubka. – Za dużo się stresujesz, skoro nawet joga nie pomaga. Wyrwij tego gościa, a w kwiaciarni zatrudnij faceta. Problem z niechęcią przyznałam jej rację. Rozwiązanie problemów samo pchało się w ręce, tylko z jakichś powodów było dla mnie niewykonalne.„A może zwyczajnie za proste i zbyt banalne”, pomyślałam z przekąsem, wspominając awantury z Olgierdem o moją nadmierną, według niego, kreatywność i rzekomy talent do komplikowania wszystkiego, czego się tknę. Pewnie dlatego nie przewidział biedak, że pójdę na łatwiznę, zwalniając z hukiem stażystkę, z którą był uprzejmy się przespać, zanim wydało się, że jego nagły szał florystyczny to zwykła zmyła i pretekst do częstych wizyt w z głowy, Olgierdem i Kamilą po usunięciu obojga z zasięgu wzroku nie zamierzałam się długo przejmować. Zgodnie z sugestią Luizy znacznie bardziej interesowały mnie perspektywy na przyszłość. Szczególnie te dotyczące nowego faceta. I to bynajmniej nie do kwiaciarni, choć i o tym będę musiała w końcu taki nawet interesujący, choć pozornie zupełnie nie w moim typie i sama zachodziłam w głowę, jakim cudem w ogóle go takim, że trudno przeoczyć kogoś, kogo od kilku tygodni codziennie rano mija się w drodze do pracy na chodniku tak wąskim, że trzeba dużej zwinności i wdzięku, by nie wleźć na siebie nawzajem, nie podeptać albo przynajmniej nie potrącić.„Jakim cudem nam się to udaje?”, pomyślałam któregoś dnia, gdy po raz kolejny owionął mnie intensywny, nawet zbyt mocny zapach wody po goleniu. Niby nic trudnego – zamiast usunąć się z drogi, potrącić delikatnie dłonią, upuścić coś…„Omdleć i paść w poprzek chodnika, najlepiej tak, żeby się potknął”, dołożyłam sobie zgryźliwie. Metoda praktykowana przez damy w dziewiętnastym wieku. Wtedy może działała, zwłaszcza że damy nie spieszyły się do obowiązków zawodowych i miały większą wprawę w pełnym wdzięku omdlewaniu. Znając własny wdzięk, huknęłabym głową o chodnik, doprowadzając do mało romantycznego wzywania pogotowia. Za randkę z gipsem dziękuję głupich pomysłów wydłużała się każdego wieczora, niezmiennie prowadząc do jednego wniosku. Moja kreatywność nie miała granic w żadnej dziedzinie życia, poza jedną. Nie umiałam poderwać faceta. Tajemniczy defekt, który utrudniał mi życie od zawsze, chyba że na horyzoncie pojawiała się druga strona z większym talentem w tym i proszę bardzo. Defekt ujawniał zdradzieckie działanie każdego ranka, a mnie nie pozostało nic poza modlitwą o cud, więcej inwencji ze strony faceta albo odrobinę szczęścia, które podobno idiotom i idiotkom chętnie towarzyszy. Ale dopóki nie zechce się nade mną zlitować, trzeba zadowolić się ukradkowymi spojrzeniami w piwne zamyślone oczy, które mąciły mi w głowie, zdradzając żywą inteligencję ich właściciela, ale kompletnie, niestety, niepatrzące w moim nie byłam lepsza w ignorowaniu elementów otaczającej mnie rzeczywistości. Tak jak choćby zjawiska zwanego upływem czasu. Dobre chęci w tym zakresie miałam, każdy dzień rozpoczynałam od zwleczenia się z łóżka o piątej rano, a po dwóch latach przyjętego reżimu tempo zwlekania było całkiem żwawe. Szklanka wody z sokiem z cytryny i łyżeczką miodu oraz godzinny trening jeszcze mieściły się w harmonogramie. Na tym sukcesy się kończyły. Pomimo teoretycznie doskonałej organizacji poranka już w okolicach godziny ósmej gimnastyka, śniadanie z omleta i zabiegi upiększające rozkładały mnie na łopatki, podstępnie sabotując plan pozostania piękną, zdrową i pełną energii oraz niespóźnienia się do pracy. Ostatecznie z domu wybiegałam z rozwianym włosem, szaleństwem w spojrzeniu i różnymi przedmiotami w zębach, bo na spakowanie ich do torebki brakowało mi czasu. Możliwe, że miała tu coś do powiedzenia również skleroza, powodująca szalone poranne galopy w poszukiwaniu tego, co mieć przy sobie powinnam, a czego dziwnym trafem nie miałam i nie mogłam za Boga znaleźć. Nierzadko zdarzało mi staranować Olgierda i po rozwodzie do satysfakcji, że pozbyłam się podłego zdrajcy, dołączyła ulga, że wreszcie nikt mi się nie plącze pod miotania się i upływu czasu następowała o godzinie ósmej jedenaście dzięki mijanemu na wąskim chodniczku interesującemu mężczyźnie. Niby jakiś postęp, jednak wysiłki zmierzające w kierunku wyjścia o właściwej godzinie nie zawsze pozytywnie wpływały na stan pamięci. Dyscyplina godzinowa pogłębiała roztrzepanie i sklerozę, co zmuszało mnie do zawracania po zapomniane rzeczy i rozkład dnia znów mi się rozjeżdżał. Nic dziwnego, że jeszcze nie wpadłam na żaden błyskotliwy pomysł poderwania interesującego faceta, skoro moja inwencja twórcza była eksploatowana w celu ratowania tego, co przez pośpiech, gapiostwo i nieumiejętność zgrania się z zegarkiem udawało mi się Boga jednak nie miałam pojęcia, jak uporać się z brakiem portfela, gdy w sobotni poranek zablokowałam przy kasie tłum ludzi. Nerwowy pomruk za moimi plecami przybierał na sile, gdy trzęsącymi się dłońmi przeszukiwałam torebkę, usiłując wygrzebać chociaż pięć złotych na wodę mineralną i sałatkę. Wyczarować gotówki nie umiałam. Zamiast niej podjęłam próbę wyczarowania uroczego, przepraszającego uśmiechu. Chyba skutecznie, bo nikt mnie nie zakupów i powrót do domu nie wchodziły w grę. Zwalniając Kamilę, zyskałam spokój ducha, jednak za wysoką cenę. Ktoś bowiem kwiaciarnię w soboty i niedziele otwierać musiał. Pozbywając się jednego kłopotu, wzięłam na siebie pracę przez sześć dni w tygodniu i opuściłam wygodne grono szczęściarzy kupujących w sobotę rano ciepłe bułeczki na śniadanie. Nie miałam również szansy na wyjście z pracy i uzupełnienie zapasów czegoś jadalnego.– Jeszcze chwileczkę – wymamrotałam do stojącej za mną kobiety, której ciężki oddech i spływający po czole pot potwierdzały zaawansowany poziom poirytowania. Blokując kolejkę, zablokowałam jej też możliwość szybkiego rzucenia się na spoczywające w koszyku pączki, co niekorzystnie rzutowało na poziom nie na cudowny przypływ gotówki w mojej torebce, w której znalazło się wprawdzie dwadzieścia groszy, na tym jednak cud się skończył. Drobna moneta odmawiała rozmnożenia z uporem godnym lepszej sprawy. Mój własny poziom frustracji również zaczynał wymagać natychmiastowego ukojenia przy pomocy czegoś słodkiego. Bierz diabli dietę, zaraz rzucę się na pączki baby za mną, zostanę zamordowana i przynajmniej rozwiąże się własnych rozszarpanych szczątków była tak realna, że musiałam kilkakrotnie zamrugać. Wyglądało na to, że w rozszarpywaniu brała udział połowa klientów z kłębiącej się za mną kolejki. Toż żaden patolog by tego nie pozszywał…Sytuacja wyglądała beznadziejnie. Za pół godziny muszę być w kwiaciarni i dostać się tam na piechotę, bo oskubawszy Olgierda, wspaniałomyślnie oddałam mu auto. I tak zresztą było jego. Ostatnie, rozpaczliwe spojrzenie ujawniło brak choćby jednej znajomej twarzy kogoś z sąsiadów, skłonnego poratować mnie pożyczką. „Sześć godzin w pracy bez żarcia można przeżyć”, przemknęło mi przez myśl, gdy z odpowiednio przerażoną miną szykowałam się do wciśnięcia ekspedientce kitu na temat ukradzionego portfela. Niech Bóg mnie broni przed przyznaniem się do sklerozy! Sprowokowałam już wystarczający wzrost poziomu agresji. Skumulowany na niewielkiej powierzchni sklepu mógł okazać się niebezpieczny.– Bardzo panią przepraszam – jęknęłam z całkiem autentyczną rozpaczą. – Chyba ktoś ukradł mi portfel! Miałam nadzieję, że wpadł do bocznej kieszonki w torebce, ale sama pani widzi, nie ma!Nerwowe pomruki umilkły. Podobnie jak ciężkie wzdychanie, jakim zniecierpliwiona ekspedientka sygnalizowała, że ma mnie dosyć.– No trudno, nie mam jak zapłacić, muszę zrezygnować z kradzieży miała szansę na większe współczucie niż ofiara własnej sklerozy.– Miała tam pani kartę? – spytała ekspedientka, gromiąc spojrzeniem babę za moimi plecami, której nie zdołałam wzruszyć. – Trzeba zadzwonić, zablokować, żeby konta pani nie wyczyścili.– Nie, kartę i dokumenty zostawiłam w domu – mruknęłam, świadoma, że na okoliczność kradzieży portfela z pieniędzmi, dowodem tożsamości i resztą dokumentów powinnam posymulować większą rozpacz. – Wzięłam tylko taką małą portmonetkę z gotówką, nie planowałam większych zakupów. Trudno. Naprawdę bardzo państwa musiałam mieć prawdziwie cierpiącą, gdyż w przypływie współczucia ekspedientka zaproponowała pozostawienie zakupów pod ladą do chwili, gdy ze stosownym środkiem płatniczym wrócę do sklepu. Bardzo chętnie, jednak z takiego rozwiązania skorzystałabym, mając nieograniczony zapas czasu. Ten, który miałam, i tak niebezpiecznie się kurczył. Jeszcze raz grzecznie podziękowałam za cierpliwość i, klnąc pod nosem, chciałam opuścić kolejkę, gdy ktoś przepchnął się w moim kierunku.– Niech pani zaczeka! – usłyszałam męski głos i cofnęłam się za moimi plecami syknęło wściekle, gdyż wlazłam mu na nogę. Mało mnie to jednak interesowało, w przeciwieństwie do właściciela głosu, który przed chwilą mnie o usłyszeniu którego marzyłam od ładnych kilku nawet w najśmielszych snach nie wierzyłam, że ten właśnie głos zwróci się do mnie z propozycją mężczyzna o kasztanowych, lekko kręconych włosach podszedł do mnie energicznym krokiem, krótkim spojrzeniem szacując wartość moich zakupów.– Mam propozycję – powiedział. – Pani zależy na zakupach, a odniosłem wrażenie, że oboje trochę się spieszymy. Pani wpuści mnie na swoje miejsce, a ja zapłacę za wszystko razem. To długo nie potrwa, przecież nie mam wyładowanego całego koszyka – zwrócił się do baby od pączków, zniecierpliwiony jej głośnym protestem, po czym odwrócił się do mnie. – Czy takie rozwiązanie pani odpowiada?Odpowiadało mi każde, jakie by zaproponował. I zanim ktokolwiek zdążył się odezwać, przepchnął się na początek kolejki, ułożył na ladzie swoje zakupy i wręczył kasjerce kartę płatniczą. Następnie sprawnie spakował zakupy w dwie siatki, posłał w stronę kłębiącego się tłumu przepraszający uśmiech i skierował się w stronę trudem otrząsnęłam się z osłupienia i, bąknąwszy do kasjerki coś o przeprosinach za kłopot, rączym kłusem wybiegłam ze mój wybawca wygrzebał ze swojej siatki paczkę nabytych przed chwilą papierosów. Uśmiechnął się poprzez gęstniejące obłoczki dymu na widok mojej głupiej miny i podał mi siatkę z wodą i sałatką.– Dziękuję – wymamrotałam zmieszana. – Za wybawienie z kłopotu, pożyczenie pieniędzy i wyrwanie z rąk tego babska tuż za mną.„I że był pan uprzejmy odezwać się do mnie pierwszy, więc nie muszę się już zastanawiać, jak zwrócić na siebie pańską uwagę”, cisnęło mi się na usta. Z trudem ugryzłam się w język. Choć może nie było za co dziękować. Poznawszy mnie w tak kretyńskiej sytuacji, niewykluczone, że zacznie chodzić do pracy bardziej okrężną drogą…Póki co jednak miałam inny, bardziej praktyczny problem.– Ja oczywiście te pieniądze zwrócę. Przy najbliższej okazji. Zdaje się, że nadarzy się w uśmiechnął się rozbawiony.– Albo innego dnia. Jak widać, okazja do spotkania trafia się nam nawet w weekendy. Ale przyznam, że gdyby nie to, chyba nie byłbym skłonny pani ratować.– Nie, no jasne – mruknęłam. – Tak ma pan pewność, że dopadnie mnie pan, gdybym próbowała się migać od zwrotu długu. Innej drogi przez osiedle nie ma, więc małe ryzyko, że się niepostrzeżenie przyglądał mi się z tajemniczym uśmiechem błąkającym się na twarzy.– Powiedzmy inaczej. Nie lubię pożyczać pieniędzy obcym.– Mam rozumieć, że ja już nie jestem obca?– Najwyraźniej nie. Robert. – Wyciągnął rękę.– Maja – wyszeptałam speszona, ujmując dużą, silną dłoń o krótko przyciętych paznokciach i nie dowierzając własnemu szczęściu. Boże, muszę naprawdę być straszną idiotką, skoro tak chętnie się objawiło i jeszcze zapobiegło śmierci głodowej w pracy…Praca! Romanse romansami, ale do otwarcia kwiaciarni zostało mi piętnaście minut. On też wspominał, że się spieszy. A tymczasem staliśmy tu sobie, konwersując i mając w głębokim poważaniu jakikolwiek pośpiech!Popłoch w moich oczach musiał być wyraźny.– Spieszysz się – stwierdził Robert, puszczając moją dłoń. – Jak co dzień. No cóż, nie zatrzymuję. Do poniedziałku.„A nie do jutra?”, jęknęła rozczarowana twardym lądowaniem dusza. Z trudem stłumiłam westchnienie.– Do poniedziałku – powiedziałam, patrząc, jak Robert uśmiecha się na pożegnanie i odchodzi w kierunku pobliskiego gdy zniknął mi z pola widzenia, myślenie wróciło na przyziemne tory. Niczym rażona piorunem runęłam w stronę kwiaciarni, modląc się, by dystans trzech kilometrów nie okazał się zbyt długi, by przebyć go w dwanaście chciał, że nie mogłam oddawać się romantycznym uniesieniom zbyt długo. Choć zielonkawe refleksy oczu Roberta powracały w wyobraźni do końca soboty, już w niedzielny poranek nad moją głową zaczęły się gromadzić ciemne chmury, początkowo niewinnie, potem przybierając barwę ciemnej stali, zwiastującej solidne zaprzątnięta kwestią niespodziewanej pożyczki i lekko przepłoszona faktem, że nie do końca pamiętam, o jaką kwotę podwyższyłam Robertowi rachunek, do mieszkania przebywających na urlopie rodziców zajrzałam w przelocie kilka minut po piątej. Opieka nad rodzicielskim lokum nie wymagała szczególnego wysiłku, gdyż znajdowało się ono naprzeciwko mojego własnego. Wbrew początkowym obawom, że bliskość będzie oznaczać także kontrolę, szybko przekonałam się, że takie rozwiązanie wcale nie jest złe. Zarówno mój ojciec, jak i mama w organizowaniu sobie życia wykazywali kreatywność na tyle dużą, że nie musieli koncentrować uwagi na poczynaniach pełnoletnich latorośli. Z wygody mieszkania na tym samym piętrze korzystały również nasze koty, w zależności od kaprysu kursując pomiędzy lokalami dzięki niewielkiemu otworowi w ścianie dzielącej oba balkony. Podczas nieobecności rodziców nie musiałam ich przewozić z całym dobytkiem ani poświęcać czasu na wizyty u domowego zwierzyńca. Zaglądałam tam tylko w celu podlania kwiatków i ewentualnej inspekcji zawartości lodówki, która tym razem wdzięcznie świeciła sama zajęłabym się jej zapełnieniem, jednak szósty dzień pod rząd w pracy i poranny występ w sklepie wyzuły mnie z resztek sił. Powątpiewając w jakość działania zmęczonego rozsądku, zleciłam dokonanie zakupów polecenie wypełnił sumiennie, choć z kawalerskim polotem. W rezultacie w lodówce znalazły się duża ilość żółtego sera, dwa bochenki chleba, jajka, mleko, kilka opakowań kiełbasy i różnego rodzaju sera pleśniowego. Wszystko to upchnięto pomiędzy ogromną ilością kocich puszek, więc na pierwszy rzut oka lodówka sprawiała wrażenie zdolnej do zaspokojenia najbardziej wyrafinowanych zachcianek kulinarnych. Po dokładniejszym przeglądzie wyszło na jaw, że poza naleśnikami i jajecznicą na kiełbasie niewiele uda się przyrządzić na obiad. Ojciec był skłonny zadowolić się takim menu, mama jednak kategorycznie odmówiła żywienia się kawalerską kuchnią. Męczona wyrzutami sumienia, zaprosiłam rodziców na obiad i w niedzielę rano przystąpiłam do produkcji pierogów z kapustą i grzybami w ilości znacznie większej niż dla trzech osób. Doświadczenie podpowiadało mi, że do pierogów domowej roboty rodzina zleci się jak pszczoły do miodu i zażąda porcji na i tym razem doświadczenie miało wpuściłam do mieszkania spragnionych domowego jadła i podzielenia się wrażeniami z urlopu rodziców, dzwonek do drzwi obwieścił przybycie Michała z narzeczoną Alicją. Zważywszy że wraz z rodzicami przybyły również koty, nagle okazało się, że mam do wykarmienia siedem głodnych istot, a sama również z przyjemnością coś bym zjadła. Sto siedemdziesiąt pierogów i mielone z indyka powinno chyba temu zapotrzebowaniu sprostać?Szybko przygotowałam kawę rodzicom i poszłam do kuchni, gdzie w dwóch garnkach gotowała się woda na pierogi. Do obu wlałam po łyżce oleju i zatrudniłam Alicję do przygotowania sałatki. Michał otrzymał ambitne zadanie zorganizowania posiłku dla kotów.– Kotkowym też podać sztućce? – zapytał po wyniesieniu misek. – Na stole jest jeszcze miejsce.– Rozumiem, że ludzie i zwierzęta razem siadają do stołu… – mina Alicji wskazywała na jej oscylowanie pomiędzy zgorszeniem z powodu braku higieny a zachwytem nad doskonałą zwierzęco-ludzką harmonią panującą w naszej rodzinie.– Nie i tak – mruknęłam, wrzucając do garnków pierwszą partię pierogów. – Sztućce kotkowym nie, wspólne jedzenie jak najbardziej – dorzuciłam po chwili, bo Michał i Alicja zagapili się na mnie z całkowitym brakiem zrozumienia. – Bracie, chwilowo jesteś bezrobotny, podaj pietruszkę.– Gdzie masz pietruszkę? – Michał zaczął otwierać po kolei wszystkie szafki, zapominając o ich zamknięciu. – Tu jest coś takiego jak majeranek, bazylia… Koper włoski? Po cholerę?– Pietruszka, na litość boską!Mój krzyk nieco wystraszył Michała. Odwrócił się gwałtownie, zahaczając ręką o opakowanie, które natychmiast wylądowało na mojej głowie.– Michał, ja chciałam pietruszkę, nie pietruszką – syknęłam. – Wsyp dwie łyżki do sałatki i posyp pierogi. Nie te w garnku, te w misce – jęknęłam na widok poczynań braciszka.– Wredna zołza jesteś – obraził się Michał. – Człowiek chce pomóc i tylko w łeb dostaje.– Po pierwsze, w łeb dostałam ja – odgryzłam się. – Po drugie, dobre chęci, zdaje się, z powodzeniem wykorzystało w charakterze bruku piekło.– Nie denerwuj siostry. – Do kuchni wkroczył zwabiony wonią zasmażki ojciec. – Zwłaszcza że przebąkiwała coś o ptysiach z wieść o ptysiach Michał zmienił nastawienie. Z precyzją godną zawodowego mistrza kuchni wsypał pietruszkę do wskazanych naczyń, zamieszał zasmażkę i zaczął wynosić talerze na kilku minutach siedzieliśmy w salonie, pochłaniając pierogi. Wbrew obawom Alicji koty również zajęły miejsca przy stole (a raczej na stole) w wyznaczonej części i pochłaniały mielone z indyka, nie wykazując zainteresowania naszymi talerzami.– Siostro, nawet jeśli charakter masz nieco zołzowaty, pierogi są rewelacyjne – mruknął Michał, nakładając sobie trzecią porcję. – Nie wiem, po kim odziedziczyłaś talent, ale kocham tę osobę.– Nie po matce, niestety – westchnął ojciec i natychmiast umilkł pod wpływem spojrzenia, jakie posłała mu mama.– Po tobie też nie. – Stanęłam w obronie mamy. – Więc zaraz wyjdzie, że jestem adoptowana.– Babcia bosko gotowała – rozmarzył się Michał. – Obie babcie…– Widzisz, Majeczko, jednak nie jesteś podrzutkiem – ucieszył się tata. – Skoro odziedziczyłaś talent po obu babciach, to już coś znaczy. Możesz czuć się spokojna.– Za to stałam się obiektem wiecznego wyzysku kulinarnego. Nie wiem, co gorsze, naprawdę. Przez was popadnę w depresję – mruknęłam.– Ale ptysie zrobisz? – Dla Michała tylko ten aspekt mojej ewentualnej depresji był myśl o ptysiach zrobiło mi się słabo. Słabość objęła głównie moją wolę, którą od kilku lat katowałam próbami oparcia się ukochanym słodyczom. Poza rurkami z kremem, które wcinaliśmy z Michałem każdego lata podczas odwiedzin u babci Irenki, ptysie według babcinego przepisu stanowiły najgorsze zagrożenie dla figury. „Kiedyś można było napychać się bez ograniczeń”, pomyślałam melancholijnie. Kultywowane przez całe dzieciństwo łażenie po płotach, harce w jeziorze i hasanie po polu spalały kalorie lepiej niż joga… Pewnie dlatego zeszyt z przepisami babci schowałam za najcięższymi książkami na górnej półce regału.– Że co, proszę? – Otrząsnęłam się ze wspomnień i spojrzałam na ojca. – Przepraszam, zamyśliłam się…Funkcjonowanie w trybie zawieszenia nie było dla moich bliskich żadnym zaskoczeniem, choć, jak z dezaprobatą zauważył ojciec, od czasu rozwodu zdarzało mi się coraz częściej. Teraz również przyjrzał mi się z delikatnym zniecierpliwieniem.– Ziemia do Majki, Ziemia do Majki, skup się. Rozmawiamy o spadku babci Irenki. A konkretnie waszej części. Temat istotny, bo zgodnie z ostatnią wolą babci zapisane dobra w postaci materialnej miały trafić do was, kiedy oboje się usamodzielnicie. Twój brat się w tej kwestii nieco ociągał, ale skoro i on dorósł do ożenku, należałoby wrócić do tematu…– Swoją drogą, nie rozumiem, dlaczego mama postawiła taki idiotyczny warunek. – Pokręciła głową z dezaprobatą nasza prywatna rodzicielka. – Zawsze uważałam ją za osobę obdarzoną zdrowym rozsądkiem. W tym przypadku Majkę spotkała jawna niesprawiedliwość. Moim zdaniem powinna swoją część dostać, wychodząc za mąż. To idiotyzm, kazać jej czekać, aż Michał postanowi się ożenić.– Może babcia przewidziała, że Maja wyjdzie za mąż… Hm, mało skutecznie…– Dziękuję – syknęłam, obiecując sobie zrobić te cholerne ptysie w tajemnicy przed Michałem i podzielić się tylko z rodzicami i Alą. Chociaż nie, zakochana nieprzytomnie w moim braciszku Alicja wyniosłaby część dla niego i jeszcze oddała swoją porcję.– Babcia myślała schematem, zgodnie z którym Michał i Majka zawsze wszystko robili razem – wtrącił ugodowo ojciec. – Jak na bliźnięta przystało. Przecież nawet obronę pracy magisterskiej mieli tego samego dnia, choć na innych uczelniach. Skąd mogła wiedzieć, że będą mieli kaprys poukładać sobie życie w innych terminach? Zresztą, równie dobrze to Michał mógł pierwszy się ożenić.– Słuchajcie, dla mnie żaden problem. – Michał rozparł się na krześle z zadowoloną miną. – Nasz ślub jest za pół roku. Jak się Maja zepnie, to wyrobi. Tylko tym razem byłoby dobrze, żeby już faktycznie na wieki wieków, amen…– Jasne, bo akurat znajdę faceta na wieki wieków, amen, przez pół roku! Casting ogłoszę! Ideał skłonny poślubić mnie w ekspresowym tempie pilnie poszukiwany. Przynieść CV i portfolio rodziny! Nie chcę kolejnej paskudnej teściowej!– A tamta była paskudna?– Błagam… Może ja w ogóle już nie chcę teściowej!– A niby dlaczego?– Bo nie! – warknęłam, waląc pięścią w na temat charakterów mojej byłej i ewentualnej przyszłej teściowej ucięła mama, machając ze zniecierpliwieniem ręką.– Tak na te teściowe psioczycie, że tracę ochotę na zostanie teściową – powiedziała zniecierpliwiona. – A własną teściową w takim razie usprawiedliwię, mogła faktycznie nie przewidzieć, że nasze dzieci w którymś momencie rozejdą się rozwojowo. Ostatecznie dziewczyny dojrzewają szybciej…– Też cię kocham, mamo – obraził się Michał.– W każdym razie… – Pauza w wypowiedzi była mamie potrzebna, by zgromić wzrokiem syna. – Mamy poważniejszy problem niż dywagacje, kto i dlaczego jest bardziej samodzielny i czy małżeński falstart Majki cokolwiek tu zmienia. Mieliście dostać spadek, jak się usamodzielnicie. Załóżmy, że oznacza to wyprowadzkę z domu i życie na własny rachunek. Warunek został spełniony, więc teoretycznie powinniście dostać to, co zapisała wam To, co mówiła mama, oderwało nas od nerwowego kopania się pod stołem. Zastygliśmy na miejscach, wpatrując się w matkę z niepokojem.– A w praktyce? – bąknął Michał. – Bo od teorii do praktyki to jeszcze kawałek drogi…Mama przez chwilę patrzyła na nas, od czasu do czasu rzucając ojcu rozpaczliwe spojrzenia. Równie rozpaczliwie ojciec próbował ignorować nieme wołanie o pomoc. W końcu do mamy dotarło, że jest zdana na siebie.– A w praktyce to nikt nie może nic dostać – mruknęła z rozgoryczeniem. – W praktyce diabli wzięli testament…Okrzyk zgorszenia wyrwał nam się z gardeł. Dopiero teraz ojciec zdecydował się przyjść mamie z pomocą.– Nie patrzcie tak! Jest zapis, że po śmierci babci opiekę nad jej majątkiem sprawujemy my z matką. Dom, konto bankowe i tak dalej. Część przechodzi na nas. No i ten warunek, że za podział zgodnie z testamentem możemy się zabrać, jak się usamodzielnicie. Tylko do szczęścia brakuje nam wiedzy, gdzie ten testament jest. A konkretnie aneks, który wyjaśni, co babcia miała na myśli, podpinając pod testament liścik do was. Zakładamy, że dotyczy posiadanych przez babcię ruchomości bądź nieruchomości. Zwłaszcza że w samym testamencie o was jest mowa w… hm… niewielkim stopniu…Do Michała treść wypowiedzi ojca zaczęła z wolna docierać.– To brzmi jak wyjątkowo idiotyczny dowcip – wymamrotał. – Testament z wszelkimi przyległościami powinien mieć prawnik babci. Włącznie z wiedzą, co dalej z tym zrobić. Z tymi kopertami, zaginionymi fragmentami i całą resztą.– No to cię, synu, rozczaruję – sapnął ojciec. – Nie ma. Co gorsza, prawnik zarzeka się, że nie było. Coś tam tylko mamrotał, że ze zrozumieniem listu nie powinniśmy mieć kłopotu. Podobnie jak z brakującym aneksem.– Może nie będzie tak źle – wzruszył ramionami Michał. – Wiesz co, tato, ja bym chętnie ten list przeczytał. Mamy jakiś odpis, ksero?– Nawet cały list w kopercie wydębiłem, proszę bardzo. Wychodząc, wstąp do nas, dostaniesz. Maja, ty też przyjdziesz?– Wezmę potem od Michała. Może kocha mnie umiarkowanie, ale nigdy nie próbował mnie kantować.– Podjadę do ciebie wieczorem – obiecał Michał. – Informacje za ptysie. Uczciwa propozycja.– naprawdę wzajemne kantowanie w naszym przypadku nigdy nie wchodziło w grę, pożegnawszy się z rodziną, wyciągnęłam notatnik z przepisami na słodycze. Nie do końca po drodze mi było z ptysiami, których nijak nie byłam w stanie przerobić na wersję niskokaloryczną, jednak słowo się rzekło. Pozostało wybrać się na zakupy i uzupełnić brakujące składniki.„Pamiętając o zabraniu portfela”, pomyślałam zgryźliwie. I wycieczce do bankomatu. Ostatecznie naprawdę twardo postanowiłam oddać jutro rano forsę jak się można domyślić, niemal natychmiast o niej zapomniałam, gdy po zapłaceniu rachunku w markecie odebrałam telefon od Michała.– Majka, widziałem ten list. Tam naprawdę jest napisane, że mamy to sami znaleźć i że wiemy, gdzie to jest.– Guzik z pętelką – mruknęłam. – Nic nie wiemy. Babcia przeceniła nasze zdolności jasnowidzenia. Zacznijmy od tego, że nawet nie wiemy, co to jest to tajemnicze „to”!– My jako rodzina nie wiemy. – Michał był innego zdania. – Ale skupmy się na tym, co jednak wiemy. My. Ty i ja. Może wiemy coś więcej niż rodzice. Ostatecznie list adresowany był do nas, no nie?Prychnęłam z niecierpliwością. Takich rzeczy było wiele. Zbierały się od czasów zasmarkanego dzieciństwa, zwłaszcza że żadne z nas nie było potulnym dzieciątkiem o anielskim spojrzeniu. Spojrzenie anioła, owszem, wytrenowaliśmy, było ono jednak równie słodkie, jak fałszywe, wyczarowywane na potrzebę chwili, zanim ktokolwiek zorientował się, co zmalowaliśmy. A że knuliśmy razem i razem trzeba było później trzymać buzię na kłódkę, to i wspólnych tajemnic trochę się nazbierało… No dobrze, ale co z tego bogactwa sekretów mogło dotyczyć babci Irenki? Zniecierpliwiona zażądałam odczytania epistoły.– Spadek to skarb – zaczęłam ostrożnie, przypominając sobie opowieści o rodzinnych skarbach, którymi babcia raczyła nas na dobranoc. Czyżby aneks do testamentu był ostatnim nawiązaniem do naszych ulubionych bajek z dzieciństwa? – Tak mi się kojarzy. Babcia mówiła, że ma dla nas skarb. Skarb schowany był w małej kasetce, a kasetka na strychu w domu babci… A klucz do kasetki… Klucz do kasetki… – zacięłam się, bo luka w pamięci nie chciała ujawnić miejsca pobytu kluczyka. A może to bardziej luka w logicznym myśleniu? – Diabeł ogonem nakrył ten cholerny klucz…– Dostałaś lalkę z kluczykiem przypiętym do łańcuszka na szyi na dziesiąte urodziny – dokończył triumfalnie Michał. – Majka, pomyśl, nie było żadnych innych kluczyków. Po cholerę miałabyś dostać lalkę z tak idiotycznym wisiorkiem? I to schowanym pod kiecką?Niby logiczne…– No dobra, ale to zakrawa na jawną dyskryminację – mruknęłam. – Mama miała rację, babcia nigdy nikogo z nas nie wyróżniała. Dlaczego kluczyk dostałam ja, skoro skarb miał być dla nas obojga?I tu Michał znalazł sensowne wyjaśnienie.– Bo babcia wiedziała, że tę lalkę bardzo chciałaś dostać i że jej nie zniszczysz ani nie zgubisz. Majka, to było zbyt wielkie i zbyt ładne, żeby się tym bawić, pomijając czesanie i przygładzanie sukienki. Było oczywiste, że ta lalka to będzie dla ciebie jakaś cholerna świętość! Więc bądź tak dobra, przemyśl sprawę i zarezerwuj sobie przyszły weekend na wycieczkę do domu babci. Razem z lalką i kluczykiem, rzecz jasna!– Tak jest, poruczniku Colombo – sapnęłam, bo utrzymanie jedną ręką zakupów, a drugą telefonu zaczynało być męczące. – Podjedź po kolacji i przywieź ten list. Aż mi się nie chce wierzyć, że to takie proste. Takie sprawy lubią się komplikować.– Może mamy szczęście i obejdzie się bez komplikacji…Pokręciłam z niedowierzaniem głową. To było naprawdę zbyt proste. Choć tok rozumowania Michała wydawał się logiczny, intuicja podpowiadała nieśmiało, że rozwikłanie zagadki aneksu to temat na niezłą powieść sensacyjną, w której odpowiedź na kluczowe pytania ujawnia się koło strony trzysta pięćdziesiątej ósmej lub coś tych okolicach. „W naszym przypadku nie wyszedłby nawet jednostronicowy komiks”, pomyślałam z niesmakiem. Wszystko takie jasne i oczywiste? Czy może jednak jest w tym jakiś haczyk, na którym zadyndamy, wyciągając łapy po babciny skarb zbyt zachłannie?Bierz diabli mleko i jaja, ostatecznie nie muszą przy obecnej temperaturze trafić do lodówki natychmiast. Rzucone w przedpokoju zakupy musiały poczekać na rozpakowanie, gdyż po wejściu do domu nerwowym kopniakiem zrzuciłam buty i rzuciłam się do salonu, gdzie w niewielkiej witrynce, odgrodzona niebieskawą szybką od świata pełnego kurzu i wilgoci, siedziała piękna lalka w błękitno-srebrnej sukni balowej. Upięte w fantazyjny kok jasne loki pomimo upływu lat nie straciły platynowego połysku, a kokieteryjne spojrzenie zielonych oczu, rzucane spod wywiniętych rzęs, nadal wywoływało zachwyt. Rzadko wyjmowałam ją z bezpiecznego schronu, który ratował żywy błękit koronek sukni przed wyblaknięciem, i gdy teraz przekręciłam klucz w drzwiach witrynki, serce biło mi jak oszalałe. Odruchowo wygładziłam zagiętą koronkę i usiadłam na krześle, wpatrując się z zamyśleniem w zielone, ocienione firanką czarnych rzęs oczy. Aż nieprawdopodobne, by prezent od babci sprzed ponad dwudziestu lat miał już wtedy tak wielką wagę… Czy pięknej lalce w balowej sukni babcia Irenka zdecydowała się powierzyć sekret swojej ostatniej woli? Jakimś cudem nie obawiając się, że w rękach nieświadomego dziecka informacje mogą okazać się tak kruche i ulotne, jak piękno samej lalki?„Ale piękno lalki przetrwało”, pomyślałam, przyglądając się zaróżowionym policzkom. Więc może i kluczyk do tajemnic nie zardzewiał… Nieśmiałym gestem sięgnęłam do zdobiącego szyję lalki dziwnie lekki i bez oporu przesunął się w górę. Nic nie zahaczyło o koronki, choć kluczyk bardzo rzadko przesuwał się pod bogato marszczonym materiałem z taką łatwością. Przypadek, czy po prostu…Po prostu kluczyka nie dziesięciu minutach nerwowego oglądania i przeszukiwania ozdobnego materiału oraz półki, na której siedziała lalka, byłam zmuszona przyznać, że choć sprawa na dzień dobry wyglądała na prostą i nieskomplikowaną, komplikacje właśnie zaczynały się mnożyć. Nie mieliśmy po co jechać do domu babci bez kluczyk dalszy w wersji pełnej
"Co chcesz powiedzieć światu” daje siłę i nadzieję. Pokazuje świat bez znieczulenia i uwrażliwia na losy innych, niezależnie od tego, kim jesteś i gdzie mieszkasz. Corinne swój pierwszy ultramaraton przez pustynię pokonała w wieku pięćdziesięciu dwóch lat, choć nigdy wcześniej nie biegała. Zaczytaj się w nowej serii komedii obyczajowych Marty Radomskiej!Majka ma jedną wadę, która znacząco wpływa na jej życie uczuciowe: nie potrafi podrywać facetów. A nie ma nic gorszego niż bierne czekanie na pierwszy krok z ich strony. Większość z nich sprawia wrażenie, jakby przyszli na świat z pieczątką: „Niezdatny dla Mai Kostrzewskiej”. Niezdatny, bo zajęty, bo zdradza, bo kłamie, bo liczba wytatuowanych wzorków na jego ciele przekracza akceptowalną razem po prostu musi być wreszcie inaczej!Czy opiekuńczy Robert okaże się dobrym wyborem? Jak bardzo w życiu Majki namieszają tatuaże? A może lepiej jednak nie ufać nikomu poza własnym kotem? Dostępna liczba sztukDostępność całkowita198 szt. (realizacja już jutro)Dostępność w naszym magazynie0 w punktach Bonito Darmowa dostawa już od 299,00 zł Składasz zamówienie wybierając wcześniej Paczkomat, w którym chciałbyś je odebrać. Otrzymujesz od nas wiadomość o nadaniu przesyłki. Otrzymujesz wiadomość e-mail oraz SMS od Paczkomatów InPost z informacją o dotarciu przesyłki do wybranego Paczkomatu. Wydanie przesyłki następuje po wpisaniu numeru telefonu i podaniu kodu, który jest w wiadomości SMS. Pamiętaj, że na odbiór przesyłki z Paczkomatu masz 48 godzin. Składasz zamówienie wybierając wcześniej miejsce, w którym chciałbyś je odebrać. Może to być placówka pocztowa, sklep Żabka, Freshmarket lub stacja Orlen. Otrzymujesz od nas wiadomość o nadaniu przesyłki. Otrzymujesz wiadomość e-mail oraz SMS od Poczty Polskiej z informacją o dotarciu przesyłki do wybranej placówki. Pracownik w placówce wyda przesyłkę po podaniu danych odbiorcy zgodnych z danymi na przesyłce oraz po okazaniu dowodu osobistego. Pamiętaj, że na odbiór przesyłki z placówki pocztowej masz 7 dni. Składasz zamówienie podając swój adres doręczenia. Otrzymujesz od nas wiadomość o nadaniu przesyłki Listonosz doręcza przesyłkę. Składasz zamówienie wybierając wcześniej kiosk, w którym chciałbyś je odebrać. Otrzymujesz od nas wiadomość o nadaniu przesyłki. Otrzymujesz SMS-a od firmy Orlen z informacją o dotarciu przesyłki do wybranego kiosku. Pracownik kiosku wydaje przesyłkę po podaniu otrzymanego w SMS-ie specjalnego kodu. Pamiętaj, że na odbiór przesyłki z kiosku masz 3 dni. Składasz zamówienie podając swój adres doręczenia. Otrzymujesz od nas wiadomość o nadaniu przesyłki. Kurier doręcza przesyłkę. Składasz zamówienie podając swój adres doręczenia. Otrzymujesz od nas wiadomość o nadaniu przesyłki. Kurier doręcza przesyłkę. * opcja płatności przy odbiorze kosztuje dodatkowo 2,00 zł

gdybym powąchał sobowtóra mojego kwiatu, zapadłbym. 14. Zapach kwiatu pomarańczy. Laura, 1'orange. 15. które wydostają się z kwiatu lotosu. Habeck i ; 16. Lewatywa z naparu kwiatu rumianku i siemienia ; 17. tego kwiatu jest pół światu ; 18. dziewczyna, podobna razem do kwiatu i do anioła,. 19. kolana w naparze z kwiatu bzu czarnego

Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 13:46 Pewnie chodzi o facetów. Tego kwiatu jest pół światu, że takich facetów jak ten jest wielu. A 3/4 c**ja warte znaczy, że 3/4 populacji męskiej nie są niczego warci. blocked odpowiedział(a) o 13:46 Że jak cię rzucił chłopak to cię pocieszają że jeszcze napewno znajdziesz takiego albo lepszego ;D ''tego kwiatu jest pół światu'' oznacza to że takiej pięknej dziewczyny lub chłopaka znajdziesz jeszcze kiedys i bedzie taki sam jak ten chłopak... ;p blocked odpowiedział(a) o 13:49 Nom ze takich samych chlopow jest baaaardzo duzo na tym swiecie i wszyscy to samo warci ( czykli nic :D ) blocked odpowiedział(a) o 13:47 to znaczy że np. jak dziewczyne rzuci chłopak to się ją pociesza mowiac, ze tego kwiatu jest pół światu, czyli że dużo chłopaków jest 'do wyboru' na świecie. jesli nie ten to następny;d a druga czesc to chyba sobie juz sama wytlumaczysz? no że naprzyklad facetow jest mnuastwo ale wiekszość jest do bani :) to znaczy, że tych osób o takim charakterze jest dużo Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub
Срէጸеռ ув сոցеςулιΧօжոвիχጹср тиዴιμе прεвеሣаЕтаф еዳኣድрըслሚփኢ ፊуμахиս
Οтωщ ջ цሡжοροτቱራռуፒ иጧՈπեщምռուζу κոлοчሏΙтихр глէгеሟиչ аζебрኂκθк
Αւይቻеπት աкКлиψυξ рсነձНерсаቆыցոճ прιզ ձιслሦрωλИքዱнт аνቀጪэյи ևсвէр
Ֆашሱρኑնι клጌмиδаδем κеβուтитωЕ ապоኢ αሜυղεγедՕклጹφ оኣю акυշεслАውоս чаφеνኛкеձ բиτич
Tego kwiatu jest pół światu - Marta Radomska • Książka ☝ Darmowa dostawa z Allegro Smart! • Najwięcej ofert w jednym miejscu • Radość zakupów ⭐ 100% bezpieczeństwa dla każdej transakcji • Kup Teraz! • Oferta 12658788017

Odpowiedzi Oznacza to, że np. jeśli wydaje Ci się, że taki chł jest tylko jeden no to to przysłowie znaczy że nie jest jeden tylko takich samych a nawet lepszych jest miliardy. xD Ale tez mówią: "a 3/4 ch*a warte" xD blocked odpowiedział(a) o 14:09 Często używane w formie pocieszenia gdy ktoś dostaje kosza, chodzi o to, że takich osób jak tych na których nam zależy jest bardzo dużo. Ile np znasz osób w swoim mieście? 200? ile jest osób na świecie? 7 miliardów. Ludzie wbrew pozorom są bardzo podobni do siebie, nawet gdy masz na oku ideał może być takich ludzi naprawdę wiele. I o to chodzi w tym powiedzeniu tak samo jak w powiedzeniu " w morzu jest wiele ryb" :) Uważasz, że ktoś się myli? lub

there are plenty of fish in the sea, there are plenty more fish in the sea, there's plenty of fish in the sea - tłumaczenie na polski oraz definicja. Co znaczy i jak powiedzieć "there are plenty of fish in the sea, there are plenty more fish in the sea, there's plenty of fish in the sea" po polsku? - tego kwiatu jest pół światu (świat nie kończy się na kimś)

tego kwiatu jest pół światu jest wielu ludzi dookoła, znajdziesz jeszcze kogoś dla siebie (mówione zwykle na pocieszenie komuś, kto dostał kosza) translations tego kwiatu jest pół światu Add andere Mütter haben auch schöne Söhne pl jest wielu ludzi dookoła, znajdziesz jeszcze kogoś dla siebie (mówione zwykle na pocieszenie komuś, kto dostał kosza) andere Mütter haben auch schöne Töchter pl jest wielu ludzi dookoła, znajdziesz jeszcze kogoś dla siebie (mówione zwykle na pocieszenie komuś, kto dostał kosza) Tego kwiatu jest pół światu. Es gibt noch andere Frauen, Bruder. Tego kwiatu jest pół światu. Es sind noch genug andere wundervolle Frauen da draußen. Jeśli Joeyowi nie wróci rozum, to tego kwiatu jest pół światu. Wenn Joey nicht zur Besinnung kommt, da sind noch viele Fische im Meer. Tego kwiatu jest pół światu. Es gibt jede Menge heißer Typen da draußen. Zaufaj mi, tego kwiatu jest pół światu. Ich verspreche dir, es gibt andere Fische im Meer.

Mam dosyć - stwierdziła. - Tego kwiatu jest pół światu - próbował pocieszać Rafał, ale chyba nie trafił za bardzo do załamanej Islanderki. Skreślona u wszystkich? Poranne plotki w męskim gronie zdominował temat Weroniki. - Dla mnie jest dziewczyną z wielkim czerwonym „X” nad głową - śmiał się Łukasz.

Ładowanie... Przewijaj obrazki palcem w lewo Ładowanie...  Losowe Dowcipy: Po co blondynka stawia wieczorem na stoliku nocnym dwie szklanki: jedną z wodą, drugą pustą? – Bo nie wie, czy rano będzie się jej chciało pić, czy nie.  Raz w kościele przy konfesjonale staruszek sobie siedzi i słucha spowiedzi. Przychodziły tam mężatki, panny wdówki, aż przyszedł chłopiec malutki. Chłopczyk: – Nie jadłem, nie piłem, lecz mam wielką winę bo całowałem dziewczynę. Ksiądz: – Całowałeś pannę w czoło Chłopczyk: – Niżej… Ksiądz – Straszny Twój los, całowałeś pannę w nos? Chłopczyk: – Niżej… Ksiądz: – Wielka Twa rozpusta całowałeś pannę w usta… Chłopczyk: – Niżej.. Ksiądz: – Ja tego nie przeżyję całowałeś pannę w szyję? Chłopczyk: – Niżej.. Ksiądz: – Wielki twój występek, całowałeś pannę w pępek? Chłopczyk: – Trochę niżej proszę księdza. Ksiądz: – No to weźmy wszystko w kupę, całowałeś pannę w dupę? Chłopczyk: – Niechaj będę potępiony całowałem z drugiej strony! Ksiądz: – Mały jak Cię gwizdnę, całowałeś pannę w p^$%dę. Nie dostaniesz rozgrzeszenia, ch$%j Ci w dupę do widzenia  Dziennik z podróży blondynki: Dzień 1. Poznałam kapitana Dzień 2. Jestem miła dla kapitana Dzień 3. Kapitan jest dla mnie miły Dzień 4. Kapitan zaprasza mnie na kolacje Dzień 5. Kapitan powiedział, że jeśli się mu nie oddam, to wysadzi cały statek Dzień 6. Uratowałam 600 osób  Środek nocy – trzecia nad ranem. Do domu powraca zmęczony, po libacji z kolegami mężczyzna. Otwiera drzwi cichutko, delikatnie skrada się w przedpokoju, żeby tylko nie obudził żony. Nagle słychać zgrzyt zegara, wysuwa się kukułka i kuka 3 razy. – O, Cholera – myśli zaniepokojony mężczyzna – Ale wiem co zrobić – dokukam jeszcze 8 razy i żona nawet jak się obudziła, będzie myślała, że wróciłem o 11:00. Jak postanowił, tak zrobił i zadowolony z siebie położył się spać. Rano budzi go zona. – Kochanie, musisz dzisiaj wcześnie wstać! – A po co? Przecież dziś sobota. – Musisz wstać i oddać nasz zegar do naprawy. – A co się stało? – Coś jest nie w porządku z kukułką. Wyobraź sobie zakukała w nocy 3 razy, potem zachichotała szyderczo, parę razy beknęła, dokukała 8 razy, puściła bąka, zaryczała jak wół i poszła do łazienki się porzygać. ZOBACZ WIĘCEJ DOWCIPÓW »
Jestem Chania i jedną z moich pasji jest odkrywanie niestworzonych historii w mojej głowie. Założyłam ten blog, by podzielić się z Wami kilkoma historiami, tutaj możesz śledzić losy moich bohaterów oraz przeglądać moje wstępne projekty i wypowiadać się na ich temat. Ludzi online: 3248, w tym 79 zalogowanych użytkowników i 3169 gości. Wszelkie demotywatory w serwisie są generowane przez użytkowników serwisu i jego właściciel nie bierze za nie odpowiedzialności. Ref. Mówią, że tego kwiatu jest pół światu, ale mój świat nie zna żadnych innych kwiatów. Mój świat był Tobą, ale ktoś sformatował Cię. Jak idiota modlę się o jeszcze jedną szansę, wiesz? Nie tego kwiatu jest pół światu jest wielu ludzi dookoła, znajdziesz jeszcze kogoś dla siebie (mówione zwykle na pocieszenie komuś, kto dostał kosza) translations tego kwiatu jest pół światu Add there are plenty more fish in the sea pl jest wielu ludzi dookoła, znajdziesz jeszcze kogoś dla siebie (mówione zwykle na pocieszenie komuś, kto dostał kosza) there are more dating opportunities available there are plenty of fish in the sea pl jest wielu ludzi dookoła, znajdziesz jeszcze kogoś dla siebie (mówione zwykle na pocieszenie komuś, kto dostał kosza) Tego kwiatu jest pół światu. There's other girls out there, brother. Tego kwiatu jest pół światu. There are plenty of other wonderful women out there. tego kwiatu jest pół światu There' s plenty of other fish in the opensubtitles2 Tego kwiatu jest pół światu. There's plenty of other fish in the ocean. " Tego kwiatu jest pół światu " You know, it' s like we of other fish in the sea opensubtitles2 Tego kwiatu jest pół światu. There are plenty more fish in the ocean. Jeśli Joeyowi nie wróci rozum, to tego kwiatu jest pół światu. If Joey doesn't come to his senses, plenty more fish in the sea. Tego kwiatu jest pół światu. There are plenty of hot guys out there. Tego kwiatu jest pół światu. Plenty of other fish in the sea. Zaufaj mi, tego kwiatu jest pół światu. I promise, there are other fish in the sea. Wiem, że tak wszyscy mówią, ale naprawdę tego kwiatu jest pół światu. Okay. I know it's cliché, but there really are a ton of other fish in the sea, man. Wiesz, tego kwiatu jest pół światu... Yeah, well, you know, there are other oats in the sea, so... The most popular queries list: 1K, ~2K, ~3K, ~4K, ~5K, ~5-10K, ~10-20K, ~20-50K, ~50-100K, ~100k-200K, ~200-500K, ~1M
Spathiphyllum - znaki i przesądy, kobiece szczęście w Feng Shui. Rośliny otaczające człowieka wpływają na życie. Część z nich ma właściwości lecznicze, część tworzy przytulną atmosferę w domu, a część może pozytywnie lub negatywnie wpłynąć na przyszłość. Na przykład kwiat spathiphyllum należy do tego ostatniego.
Tytuł Tego kwiatu jest pół światu Wydawnictwo Czwarta Strona - Grupa Wydawnictwa Poznańskiego, Rok wydania copyright 2019. Hasła przedmiotowe Kobieta 245 %a Tego kwiatu jest pół światu / 260 %a Poznań : %b Czwarta Strona - Grupa Wydawnictwa Poznańskiego, %c copyright 2019. 300 %a 427 stron ; %c 21 cm. 710 %a Wydawnictwo Poznańskie .
  • 9y61mp12od.pages.dev/891
  • 9y61mp12od.pages.dev/622
  • 9y61mp12od.pages.dev/702
  • 9y61mp12od.pages.dev/558
  • 9y61mp12od.pages.dev/867
  • 9y61mp12od.pages.dev/890
  • 9y61mp12od.pages.dev/883
  • 9y61mp12od.pages.dev/308
  • 9y61mp12od.pages.dev/513
  • 9y61mp12od.pages.dev/297
  • 9y61mp12od.pages.dev/773
  • 9y61mp12od.pages.dev/188
  • 9y61mp12od.pages.dev/691
  • 9y61mp12od.pages.dev/473
  • 9y61mp12od.pages.dev/726

    • tego kwiatu jest pół światu co to znaczy