Attaccare! – powiedział Silvio Berlusconi w szatni AC Milan i kazał powtórzyć trenerowi Filippo Inzaghiemu. Były napastnik rossonerich posłuchał, bo kto by nie słuchał. Przecież w latach 70. na życzenie przyszłego szefa rossonerich nawet samoloty zmieniły drogę lądowania i od tamtej pory razem ze ścianami osiedla „Milano Due” budowanego pod dawnym korytarzem powietrznym wzrastało bogactwo „Boskiego Silvio”. Ale Inzaghi nie zrobił tego wystarczająco głośno. Za drugim razem też nie. Za trzecim także. Wreszcie Berlusconi sam zaprezentował, jak należy zagrzewać piłkarzy do ataku. Byłego premiera Włoch już w Serie A nie ma, zresztą „SuperPippo” również, tamta dziwaczna odprawa odbyła się w trakcie rozgrywek 2014/15. Aczkolwiek szefowie czołowych klubów mają podobne zdanie na temat tego, w jaki sposób należy wygrywać. Tyle że zamiast wydurniać się przed kamerą w szatni, zatrudnili szkoleniowców, których specjalnością jest atak. Na start: zapalenie płuc Maurizio Sarri. Przede wszystkim to imię i nazwisko zwiastuje sezon inny niż poprzedni. Władze Juventusu w ostatnim czasie chętnie zrywały z symbolami, by przytoczyć tylko ostatnią zmianę i zniknięcie z koszulek czarno-białych pasów. Co bardziej złośliwi fani określali nowe stroje jako najbrzydszy produkt koncernu samochodowego FIAT (właściciel bianconerich) od wypuszczenia na rynek Multipli... Ale akurat odejście od nudnego, siermiężnego i nastawionego na defensywę stylu gry wydaje się być jak najbardziej słusznym pomysłem. Bo właśnie po to zakończono współpracę z Massimiliano Allegrim i zatrudniono Sarriego. Według ekspertów z Półwyspu Apenińskiego poprzednio tak mocno nastawiony na ofensywę trener prowadził Juventus w latach 90., kiedy Sarri szkolił jeszcze amatorskie zespoły i zarabiał na życie w banku. Teraz on ma być tym, który zachęci piłkarzy do wciśnięcia mocniej pedału gazu w kluczowych momentach, a nie będzie wymagał zaciągnięcia hamulca, jak zrobił to kiedyś Allegri choćby w rewanżu z Realem Madryt (3:1) i w dużej mierze z tego powodu Stara Dama odpadła wówczas z Ligi Mistrzów. Jaki Sarri jest, każdy widzi – chciałoby się napisać. Perfekcjonista, który zatrzymuje zajęcia, kiedy zawodnik stoi choćby metr dalej od miejsca wyznaczonego przez szkoleniowca. Pracoholik, który w bazie treningowej Chelsea spędzał po 14 godzin na dobę. Namiętny palacz, który dziennie kopci od 60 do 80 papierosów, a wieczorem dokłada cygaro. Bo przecież bez tego słońce by nie zaszło. Pewnie także w związku z regularnym katowaniem płuc dymem Sarri nabawił się ich zapalenia i zabraknie go na ławce w pierwszych dwóch kolejkach nowych rozgrywek. Akurat ominie go wizyta w Turynie poprzedniego pracodawcy – SSC Napoli. Oglądaj mecze Serie A na żywo w Eleven Sports >> Milanu tak nie nazwie, a niewiele zabrakło, by z Empoli przeniósł się właśnie do Mediolanu, nie do Neapolu. Adriano Galliani, prawa ręka Berlusconiego, spotkał się z Sarrim, panowie doszli do porozumienia, a na koniec rozmowy, już przy deserze, trener przyznał się, że jest komunistą. Galliani wiedział, co to znaczy. Jego szef tolerował czerwony jedynie na koszulkach rossonerich, nie na mapie politycznej, dlatego ustalił z Sarrim, że nie będzie nic o tym wspominał „Boskiemu Silvio”. Tyle że wcześniej szkoleniowiec udzielił wywiadu „La Repubblica”, w którym nie krył się z poglądami. Rozmowę opublikowano niedługo po negocjacjach, szanse na angaż w Milanie przepadły. Berlusconi nie chciał komunisty w swoim klubie. I basta. Święto? To trenujemy dwa razy! Zaangażowanie w Milanie Marco Giampaolo dobitnie świadczy o zmianach w 18-krotnym zdobywcy scudetto. O jednej już na pewno – 52-latek identycznie jak Sarri określa siebie komunistą i gdyby Berlusconi wciąż rządził, nie amerykański koncern Elliot, nie dostałby pracy w rossonerich. Natomiast druga zmiana zostanie zweryfikowana w najbliższych miesiącach. Giampaolo także stawia na ofensywę i w stolicy Lombardii liczą, że odmieni zespół, który za Gennaro Gattuso potrafił usypiać nawet tych cierpiących na bezsenność. Ale najwięcej emocji po Sarrim budzi inny nowy trener w Mediolanie – Antonio Conte w Interze. Tak samo jak opiekun Juve – pracoholik. Wymarzona lektura na wakacje? Wyniki badań medycznych piłkarzy. Naturalnie trudno wyobrazić sobie coś lepszego do poczytania na plaży, prawda? Już kiedy pełnił funkcję asystenta Luigiego De Canio w Sienie w sezonie 2005/06, uwielbiał analizę wideo. Ówczesny pierwszy szkoleniowiec czasem pozwalał mu przeprowadzać odprawy. Teraz Conte jest numero uno, nie ma potrzeby nikogo prosić o zgodę, dlatego zawodnicy nerazzurrich musieli przyzwyczaić się nie tylko do wyczerpujących zajęć na murawie (często dwa razy dziennie, np. we włoskie święto Ferragosto, w czasie którego zwyczajowo wyjeżdża się poza miasto odpocząć), lecz także do przesiadywania przed nagraniami z meczami przeciwników. Harówka połączona z transferami dawała efekty w sparingach. W postawie Interu można było dostrzec rękę nowego trenera i to nie tylko dlatego, że wdrożył swoje ulubione ustawienie 1-3-5-2. „Gdyby liga startowała jutro, Sarri powinien się martwić, Conte nie” – pisano w rzymskiej „Corriere dello Sport” już kilka tygodni temu. Świnia wśród osłów Wreszcie przez stolicę Italii docieramy na południe. Neapol. A w nim Carlo Ancelotti, jedyny z wymienionych niezatrudniony ostatnio, a ponad rok temu. Mieszkańców tej części kraju bogatsza północ nazywa pogardliwie osłami. W Turynie określano obecnego szkoleniowca partenopeich mianem świni. Czy taki zwierzyniec może pokrzyżować szyki Juve lub Interowi? Właściciel klubu Aurelio De Laurentiis wierzy, że tak i dlatego wzmocnił drużynę Konstantinosem Manolasem z Romy i Hirvingiem Lozano z PSV Eindhoven. Do tego dojrzeć mieli Hiszpan Fabian Ruiz, bohater młodzieżowych mistrzów Europy, i nasz Piotr Zieliński. Co prawda drużyny „Carletto” nie są nastawione tak ofensywnie jak te Sarriego, aczkolwiek zdecydowanie wolą grać w piłkę niż ograniczać się do przeszkadzania rywalom. A może bogatszym znów przeszkodzi Atalanta Gian Piero Gasperiniego, bezapelacyjnie najbardziej efektowna ekipa minionego sezonu? Jedno jest pewne: będzie się działo we Włoszech.