Rada Języka Polskiego zaczęła kampanię „Język polski jest ą-ę”. Bardzo mi się ta akcja podoba, choć kampania kojarzy się u nas niebezpiecznie – z wrześniem i z sytuacją nie do obrony. Sam jestem zwolennikiem wpisywania polskich znaków w esemesach, za co miesięcznie płacę, lekko licząc, ok. 20 zł. Mam bowiem oddzielnie liczone w rachunku wiadomości tekstowe, a ponieważ w prawie każdej jest kilka polskich ogonków, liczą mi się podwójnie lub potrójnie. Ba, nawet telefon kupiłem sobie taki, żeby te polskie znaki dało się bez większych przeszkód wpisywać. I co z tego dziś mam? W swojej grupie wiekowej (35-44) jestem wśród 80 proc. „zawsze używających” polskich znaków*. Żeby nie było tak różowo – od strony muzycznej kampania nie jest tak bardzo ą-ę. Muszę się w tym momencie czepnąć ścieżki dźwiękowej, bo chociaż Łukasz Zagrobelny w niczym mi nie zawinił, szczególnie w tej szlachetnej sytuacji to przecież można było po prostu wziąć pierwotny, oryginalny pomysł Łony, utrwalony już jako niepisany hymn młodych polskich ogonkowców: Jedna z najładniejszych polskich piosenek po podobnym zabiegu brzmiałaby: „Naprawde jaka jestes / Nie wie nikt”. Jej instrumentalna, wczesna wersja znalazła się na płycie pod tym samym tytułem Włodzimierza Nahornego wydanej oryginalnie w roku 1971. To jeden z tych albumów, który – choć trudno w to uwierzyć – nigdy nie doczekał się wznowienia na CD, aż do teraz, gdy stosowne wznowienie przygotowała firma GAD Records. Pisałem już o jej świetnie przygotowanych reedycjach i naturalnym statusie polskiego Soul Jazz Records. Ale po kilku bombowych strzałach, z których dwa relacjonowałem tu i tu (a do których można dopisać rewelacyjny album „Sweet Beat” Ptaszyna Wróblewskiego) płyta Nahornego jest mimo wszystko pozycją nieco słabszą. To, co wydaje się rewelacyjne w oryginale, traci nieco w wersji instrumentalnej, choć aranżerzy są z pierwszej półki (Ptaszyn, Stańko, Tomasz Ochalski), gra duża orkiestra, a lider sam wykonuje partie solowe różnych instrumentów. Do tego klasyczna okładka Marka Karewicza. Sam pomysł jazzowych opracowań Breakoutów czy Skaldów jako nowego polskiego kanonu wydaje się interesujący, rzecz jest jednak odrobinę przelukrowana, a duża orkiestra utrudnia moim zdaniem złapanie groove’u w stylu najlepszych nagrań ówczesnej zamorskiej bossa novy czy funku. Całość jest więc propozycją dla znawców tematu i kolekcjonerów, zbyt dużo nagrań easy listening z Zachodu trafiło do polski w ostatnim czasie, by podchodzić do tego bezkrytycznie, choć oczywiście należy się Nahornemu i GAD-owi uwaga, bo historycznie to płyta ważna. Tak jak ważne będą kiedyś płyty Łony, a utwory Zagrobelnego już niekoniecznie. Nahornego znajdziecie oczywiście w serwisach streamingowych (że tak wrócę do tematu ostatnich tygodni). Pod warunkiem, że wpiszecie „Wlodzimierz” – tylko WiMP pod jedną płytą podpisuje Włodzimierza Nahornego. Mam wrażenie, że powinniśmy zadbać w równej mierze o świadomość pisowni polskich słów i nazwisk za granicą, także w zglobalizowanych firmach sektora artystycznego (no i w przybudówkach światowych telekomów). Bo jej portret jest na razie dość przygnębiający. WŁODZIMIERZ NAHORNY „Jej portret” GAD Records 2013 Trzeba posłuchać: numer 1, ale każdy już słyszał. * A jednocześnie pomstuję na to, że blogowy serwis WordPress w tej wersji nie pozwala mi na proste wpisywanie z klawiatury polskich – czyli górnych i dolnych – cudzysłowów.